-Pobawmy się w wojnę – mówi 9-letni Staś do 8-letniego Jasia.
-Pobawmy się w dom. Ja będę mamą (mówi 10-letni Michał), ty Bartek, będziesz tatą, a Karol będzie naszym dzieckiem.
Czy dziecięce zabawy nie przeniosły się przypadkiem na życie dorosłych?
Czy nie jest tak, że „zabawy” są takie same, a zmieniły się tylko zabawki i reguły gry. Nie ma już żadnych ograniczeń, „no bo, po co się hamować; przecież mamy wolność”.
Ale teraz się zastanów, czy ciebie bawią takie „zabawy”? Czy bierzesz w nich udział? A może nie bierzesz, tylko im się nie sprzeciwiasz, jesteś całkowicie obojętny?
A wiesz, że obojętność jest niewyobrażalnym złem, bo jest przyzwoleniem na nie?
Ewelina Szot
